کتاب دکتر مدرسی نمونه یک کار بزرگ و محققانه است که هم مبتنی بر تتبع و تحقیق آگاهانه است و هم در آن از آمیختن مسائل و در افتادن در خلط موضوعات و ارائه "نظریه" پردازی های بزرگ اما بی دلیل و ایدئولوژیک زده خودداری شده است. کتاب بنابراین در کنار دیگر فوائد آن نمونه‌ای است مهم برای درک درست شیوه و مهندسی تحقیق.

از همان زمان که گرایش‌های غالیانه به جامعه شیعه امامی رخنه کرده و اندک اندک برخی از شیعیان را به خود جلب می‌نمود، بسیاری از شیعیان و اصحاب ائمه اطهار به شدت با نسبت هر گونه صفات فوق بشری به آنان مخالف بوده و بر این نکته تأکید می‌کردند که آنان فقط دانشمندانی پرهیزکار (علماء ابرار) بوده‌اند. [مکتب در فرایند تکامل، حسین مدرسی طباطبائی، تهران، کویر، 1386؛ ص 73]
شهید ثانی در حقائق الایمان می‌گوید که بسیاری از ائمه اطهار و شیعیان متقدم، آنان را تنها علمای ابرار می‌دانسته‌اند و حتی قائل به عصمت آنان هم نبوده‌اند. بحرالعلوم در رجال خود این نظر را به اکثریت شیعیان متقدم نسبت می‌دهد. [ص 75 – پاورقی 1]
علماء قم تصمیم گرفتند که هر کس را که به ائمه نسبت امور فوق بشری بدهد، به عنوان غالی معرفی و چنین کسان را از شهر خود اخراج کنند... این داستان نشان می‌دهد که شیعیان قم در آن زمان فرقی میان دو مفهوم غلو و تفویض و میان دو گروه غلات و مفوضه نمی‌گذاشتند و معتقد بودند که تمام کسانی که ائمه را موجودات فوق بشری می‌دانند، مسلمان و اهل صوم و صلات و سایر عبادات نیستند. [ص 83-84]
در این میان خط سومی هم وجود داشت که اکثریت افراد عادی جامعه شیعه و بسیاری از راویان حدیث از آن پیروی می‌کردند ... ائمه اطهار بر اساس روایاتی که در دست است، خود همواره و با شدت، غلات و عقاید آنان را محکوم کرده و انتساب هر گونه جنبه فوق بشری به خود را رد می‌نمودند.[ص 87-88]
دانشمندان حوزه قم که در این دوره عالی‌ترین مقام و مرجع علمی جامعه شیعه بودند، تا پایان قرن چهارم با قدرت و شدت ضد مفوضه باقی مانده و با انتساب هر گونه وصف فوق بشری به ائمه برخورد سخت می‌کردند... آنان همچنان راویان روایاتی را که چنین صفات فوق بشری را به ائمه استناد می‌داد، غیر معتمد دانسته و روایت و نقل چنان مطالب را نامشروع می‌شمردند.[ص 93-94]